Waarom persoonlijke ontwikkeling zo moeilijk beklijft
Wij weten allemaal, dat persoonlijke ontwikkeling moeilijk is. Het is moeilijk om blijvend en werkelijk te veranderen. De vraag is, hoe dat komt. Waarom hebben al onze gedachten en emotionele rollercoasters toch steeds maar een beperkt effect?
Ik geloof, dat we onze ontwikkeling op de verkeerde 'plaats' proberen te bereiken. Uiteindelijk vindt ontwikkeling niet plaats in ons denken of zelfs in ons emotionele leven. Beiden hebben weliswaar een relatie met waar ontwikkeling echt plaatsvindt, maar ze zijn niet de bron van ontwikkeling. Je zou kunnen zeggen dat het denken en voelen gevolgen zijn van een ontwikkeling. Denken staat daar het verste vanaf, voelen (als het echt en doorleefd is) dichterbij.
Werkelijke, duurzame ontwikkeling ontstaat door iets los te laten. We herkennen dat, doordat we ons 'lichter' voelen. Er valt een last van ons af. Maar het is niet het hoofd, het denken, en ook niet de emotie die dat 'iets' loslaat. Emoties kunnen niet loslaten, en gedachten ook niet, want ze zijn datgene wat losgelaten moet worden.
We kunnen dus stellen, dat ontwikkeling plaatsvindt op het niveau dat kan loslaten. Het niveau, dat de mogelijkheid heeft, om gedachten en emoties te laten gaan. Wat is het dan, dat onze gedachten en emoties kan loslaten? Ik denk nu dat dit het fysieke is.
Vaak weet ik, in mijn worstelingen rond mijn persoonlijke ontwikkeling, dat ik iets los te laten heb, maar kan ik niet ontdekken wat. Waarom? omdat ik zoek met het hoofd. Ik weet het al met mijn hoofd, maar weet ook dat mijn weten geen soelaas biedt. Ik moet dieper zoeken. En zo beland ik - via mijn emoties - bij mijn lichamelijke sensaties.
Hoe daal ik af in mijn lichaam? Weer een vraag van het hoofd. "How is such a mischievous question", zei J. Krishnamurti eens. Ik weet nu waarom: het geeft de illusie dat het hoofd het antwoord heeft. Dat is niet zo. Het hoofd, de woorden, concepten, ideeën, associaties, en interpretaties die we hebben, zijn niet meer dan een ondertiteling, een 'voice over' bij de film van onze ontwikkeling. Denken dat die ondertiteling het verhaal stuurt of bepaalt is absurd. Maar het is o zo moeilijk om dat idee los te laten, want ons geloof in het woord is sterk. Wat het idee loslaten onmogelijk maakt, is dat we dat veelal proberen via een denkproces, en dan raken we er alleen maar meer in verzeild.
We houden vast aan onze concepten en ideeën omdat ze ons een idee van veiligheid en controle geven, of misschien een idee van vooruitgang, maar in werkelijkheid houden ze ons af van waar het leven zich in feite afspeelt: in de ervaring, in het directe, fysieke, het hier-en-nu. Ik begin daarom te geloven, dat het enige belangrijke is je lichaam te voelen, daarvan gewaar te zijn, niet door erover na te denken, maar door te zijn.
Werkelijke, duurzame ontwikkeling ontstaat door iets los te laten. We herkennen dat, doordat we ons 'lichter' voelen. Er valt een last van ons af. Maar het is niet het hoofd, het denken, en ook niet de emotie die dat 'iets' loslaat. Emoties kunnen niet loslaten, en gedachten ook niet, want ze zijn datgene wat losgelaten moet worden.
We kunnen dus stellen, dat ontwikkeling plaatsvindt op het niveau dat kan loslaten. Het niveau, dat de mogelijkheid heeft, om gedachten en emoties te laten gaan. Wat is het dan, dat onze gedachten en emoties kan loslaten? Ik denk nu dat dit het fysieke is.
Vaak weet ik, in mijn worstelingen rond mijn persoonlijke ontwikkeling, dat ik iets los te laten heb, maar kan ik niet ontdekken wat. Waarom? omdat ik zoek met het hoofd. Ik weet het al met mijn hoofd, maar weet ook dat mijn weten geen soelaas biedt. Ik moet dieper zoeken. En zo beland ik - via mijn emoties - bij mijn lichamelijke sensaties.
Hoe daal ik af in mijn lichaam? Weer een vraag van het hoofd. "How is such a mischievous question", zei J. Krishnamurti eens. Ik weet nu waarom: het geeft de illusie dat het hoofd het antwoord heeft. Dat is niet zo. Het hoofd, de woorden, concepten, ideeën, associaties, en interpretaties die we hebben, zijn niet meer dan een ondertiteling, een 'voice over' bij de film van onze ontwikkeling. Denken dat die ondertiteling het verhaal stuurt of bepaalt is absurd. Maar het is o zo moeilijk om dat idee los te laten, want ons geloof in het woord is sterk. Wat het idee loslaten onmogelijk maakt, is dat we dat veelal proberen via een denkproces, en dan raken we er alleen maar meer in verzeild.
We houden vast aan onze concepten en ideeën omdat ze ons een idee van veiligheid en controle geven, of misschien een idee van vooruitgang, maar in werkelijkheid houden ze ons af van waar het leven zich in feite afspeelt: in de ervaring, in het directe, fysieke, het hier-en-nu. Ik begin daarom te geloven, dat het enige belangrijke is je lichaam te voelen, daarvan gewaar te zijn, niet door erover na te denken, maar door te zijn.
