Pijn en confrontatie? Wegwijzers naar de essentie!
Dat wordt vooral duidelijk, juist wanneer de essentie uit beeld is geraakt. Wanneer we het contact met de essentie zijn verloren. Wanneer we ons op de buitenkant zijn gaan richten, en we het wezen van de zaak zijn vergeten. Het gebeurt ons allemaal heel regelmatig. Op dieper niveau voelen we ons dan verward, ontworteld. We zijn het contact met de bron kwijt. We zijn verdwaald. De verwarring, het verloren contact met de bron, en de dwaling veroorzaken dat we dingen gaan doen die we niet zouden moeten doen. Vergissingen. Elke vergissing heeft haar gevolgen, en zo ontstaan situaties die wij niet willen, die onszelf of anderen schaden. Uiteindelijk hebben we daar pijn van.
Pijn is altijd confronterend, als een spiegel. Pijn 'drijft' je als het ware terug naar jezelf, waar het allemaal begon. Ze laat je op indringende manier zien waartoe je gedrag heeft geleid. Eigenlijk is zo de pijn een 'correctie', een alarmsignaal dat je doet wakker schrikken. Je zou het een wonder kunnen noemen: dat 'de natuurlijke loop der dingen' ons meestal - goedschiks dan wel kwaadschiks - terugleidt naar waar we moeten zijn.
Het enige wat we te doen hebben is te luisteren naar hoe de gevolgen van onze acties voelen. Dan vinden we als vanzelf de weg naar de essentie terug. Maar dat doen we liever niet, zeker als die gevolgen pijnlijk zijn: liever vluchten we ervan weg, of verharden we in onze 'strijd'.Byron Katie zei eens: it's a friendly universe". Ik geloof dat dit is wat zij bedoelde: ook al voelt het soms niet zo, de gebeurtenissen in je leven helpen je de juiste weg te vinden en te behouden.
