Verdwalen en weer terugkeren
Het is een 'fact of life': Hoe mooi je oorspronkelijke idee ook is, het 'in de wereld brengen' ervan maakt het ingewikkeld. Als je die ingewikkeldheid wilt vermijden, dan kun je beter ook geen initiatieven nemen. Het wordt echter problematisch, wanneer je zó verstrikt raakt in alle worstelingen, dat het gaat lijken alsof die worstelingen de kern van de zaak zijn. Dan ben je pas echt ver van huis. Het klinkt misschien absurd, maar het gebeurt voortdurend. Je ziet het gebeuren in allerlei initiatieven van de overheid, die verzanden in ingewikkelde regelgeving, waardoor de oorspronkelijke intentie van die regels 'vergeten' of zelfs tegengesproken wordt. Of je ziet het in bedrijven, waar interne organisatiestructuren, regels en procedures geen enkele relatie meer lijken te hebben met de oorspronkelijke missie van het bedrijf. Én je ziet het bij jezelf, want hoeveel tijd ben je niet bezig met het creëren van condities voor een gelukkig leven, een leven waar je nog nauwelijks aan toe komt?
Verdwalen is een 'noodzakelijk kwaad' wanneer je je begeeft in de complexiteit van de wereld. Maar dat neemt niet weg dat je naast het verdwalen verbinding kunt houden met de oorspronkelijke redenen waarvoor je het allemaal doet. Dat bedoel ik met 'Essentie als kompas', de ondertitel van mijn laatste boek Weg van de eenvoud.
Hoe houd je verbinding met de essentie? Door af en toe stil te staan. Je te her-inneren waar je het allemaal voor doet. Door te voelen. Door steeds weer contact te maken met dat gevoel, en daar trouw aan te blijven.